Adem

Afstudeerproject Adem van Roel Pronk.  

In zijn solo Stem wilde hij zijn publiek interactief en live invloed geven op keuzes van de hoofdpersoon. Corona besliste anders. Nu studeert Roel Pronk (24) af op Adem een ‘soort audio-podcast-soundscape-ding’ over suïcide. ‘Ik geloof dat de wereld – in ieder geval voorlopig – om andere verhalen vraagt.’ 

INTERVIEW PRE-CORONA, begin maart 2020 

Met wie ben je  connected?  
‘Uhm... Ik heb heel veel, heel fijn samengewerkt met mensen en ben, heel pathetisch, in mijn hart verbonden met mijn hele klas. Maar ik studeer af op mijn eigen, persoonlijke, rare schrijf-vertaal-dramaturgie-maak-traject.’ 

Klinkt interessant, vertel! 
‘Ik heb honderd-en-één dingen gedaan door het jaar heen. Ik ben als schrijver, vertaler en dramaturg betrokken geweest bij maar liefst vijftien verschillende voorstellingen. Ik heb voor Pip, Shelley en Damaris van COLLECTIET bijvoorbeeld een jeugdvoorstelling geschreven over vriendschap, identiteit en xenofobie. Hopelijk organiseer ik later dit jaar nog lezingen van een paar zelfgeschreven toneelstukken.’ 

Je bent van plan af te studeren op je solo Stem. 
‘Klopt, het is een interactieve solo over vrije wil en democratie. Ik vertel een soort sciencefictionverhaal waarin het publiek democratisch de keuzes van de hoofdpersoon mag proberen te beïnvloeden. Ik geef het publiek macht, zodat zich een gevoel van machteloosheid kan manifesteren.’ 

Waarom? Maakt de democratie ons machteloos?
‘Ik voel mij zelf oneindig machteloos. Regelmatig zie ik mezelf handelen of hoor ik mezelf praten en walg ik van de acties of woorden die uit mij komen. Onmiddellijke spijt, zo van: verdomme, waarom deed ik dat nou? Ik geloof dat hetzelfde gebeurt met de wereld. Ik zie mijn eigen soort alles kapot maken en we voelen ons – als individu –zowel schuldig aan als machteloos over de gevolgen van onze keuzes.’ 

INTERVIEW POST-CORONA, half april 2020 

Heeft de actualiteit artistieke consequenties voor jouw solo?
‘Ja, absoluut. Die gaat voorlopig niet door. Los van het feit dat Stem om live interactie met het publiek vraagt en dat nu niet kan, vind ik de thematiek en het daglicht waarin ik ''de mensheid'' zette, op dit moment niet meer waardevol. Ik geloof dat de wereld – in ieder geval voorlopig – om andere verhalen vraagt.’ 

Welk verhaal wil je nu vertellen?
‘Twee jaar geleden pleegden kort na elkaar twee studenten zelfmoord. In de wandelgangen van de school heersten – naast enorm verdriet en angst – ook woede en onbegrip. Als iemand die zelf een verleden heeft met dit thema, raakte niet alleen het verlies, maar ook die reactie mij. Ik lag wakker van het onbegrip. De volgende dag ben ik Adem gaan schrijven. Vorig jaar heb ik deze voorstelling met mijn klasgenoten Luuk, Friedl en Marouan op school gespeeld.’ 

Welke socially distant vorm kies je voor je nieuwe versie van Adem?
‘Ik maak een soort audio-podcast-soundscape-ding. Ik hoop dat het luisteren, op je eigen moment, het stuk dichterbij brengt. De gedachtes gaan letterlijk in je oor zitten en maken zich onderdeel van jou.’

Suïcide is een zwaar thema. Hoe roer je dat aan?
‘Door niet toe te geven aan die zwaarte. Zelfdestructieve gedachtes voelen, in mijn ervaring, vaak helemaal niet als de grote, irrationele, dramatische uitingen die we kennen van tv en film. Ze zijn menselijker dan dat. Ik geloof dat ze begrijpelijk, bespreekbaar en misschien zelfs herkenbaar zijn voor iedereen. Adem legt in frisse, lichte, zelfs komische dialogen, laagje voor laagje, vanuit liefde en compassie, een suïcidale geest bloot.’

Waarom voelt dit verhaal voor jou wel “coronaproof”?
‘Gevoelens van eenzaamheid en lege, lange dagen zijn, vrees ik, actueler dan ooit. De voorspelling is dat mensen meer suïcidale gedachtes krijgen. Adem biedt, hoop ik, enige troost in deze tijd.’ 

uit: CONNECT 2020, tekst Petra Boers

Jaar

2020