‘Wat als liefde een banaliteit is?'

Stephen Liebman regisseert Fuckboy: Je maintiendrai

Hoe kun je nog liefhebben als liefde een banaliteit is geworden? Die vraag staat centraal in de hedendaagse zedenschets Fuckboy: Je maintiendrai. Regisseur Stephen Liebman (34):  ‘Misschien is de mens toch geen gevoelloze machine.’

Wat krijgen we te zien?

‘Twee personages die proberen uit te zoeken hoe ze met elkaar moeten omgaan. Wat als blijkt dat de rol die ze zichzelf hebben aangemeten niet klopt? Welke keuzes maken ze op het moment dat hun overtuigingen onder druk komen te staan? De voorstelling laat zien hoe moeilijk het is om lief te hebben als de liefde een banaliteit is geworden. Je zou het zelfs een pleidooi voor de liefde kunnen noemen.’

Is de liefde ook een persoonlijk thema voor je?

‘Ja, het thema van het stuk is voor mij heel persoonlijk. Ik ben opgevoed zonder God, dus liefde is altijd een abstract en verafgelegen gegeven geweest. Zelf heb ik altijd moeite gehad om de juiste vorm of plek te vinden voor de liefde. Op het gebied van de liefde ben ik oppervlakkiger dan ik zou willen. Ik dacht altijd dat ik hierdoor vrij was, maar daar twijfel ik steeds vaker aan.’

Is die worsteling met liefde typisch een thema van jouw generatie?

‘Ik denk zeker dat dit een belangrijk thema is. We leven in een tijd waarin we ons niet meer kunnen vereenzelvigen met religie. Individualisme en persoonlijke geluk staan centraal. Is dat wel zo gezond? Ik denk dat we moeten proberen vorm te geven aan iets wat groter is dan onszelf, iets wat ons bindt.

Waar komt je idee voor deze voorstelling vandaan?

‘Mijn eerste idee was een zedenschets te maken over de Westerse maatschappij waar God dood is. De personages Valmont en Merteuil uit Heiner Müllers toneelstuk Kwartet leken mij interessant als uitgangspunt. Om meer van hun relatie te begrijpen, las ik het originele boek Riskante relaties van Laclos. Het boek geeft veel extra mogelijkheden: het is meer een zedenschets. Het biedt op een bepaalde manier hoop; vernietiging is een keuze. Geïnspireerd op dit origineel heb ik – met scènes van Müller – een nieuw stuk geschreven, dat beter past bij wat ik wil vertellen. Misschien is de mens toch geen gevoelloze machine die gemaakt is om te vernietigen.’

Waarom moeten we zéker komen kijken?

‘Onze identiteit is een rol die we onszelf hebben aangemeten. Het is moeilijk om van die rol af te wijken. Dit mechanisme staat centraal in Fuckboy: je maintiendrai. De voorstelling gaat over hoe mensen toneelspelen om zich een houding te geven. Je ziet acteurs die personages spelen die toneelspelen. Dat lijkt me een goed uitgangspunt voor een spannende toneelavond. Zeker omdat het fantastische acteurs zijn.’


Productie Podiumkunsten
Productieleider Sophie Tiersma (23):

Wat spreekt jou persoonlijk aan in de voorstelling?

‘Je ziet twee geliefden verstrengeld in een eeuwige strijd om elkaar te bewijzen dat ze niet van elkaar houden. Wat mij aanspreekt is de destructiviteit van de mens. De behoefte en eigenschap om alles kapot te maken: zichzelf, de ander, zijn omgeving. En dan de poging om alles toch nog op tijd te willen redden.’

Hoe is je samenwerking met de regisseur?

‘We zitten veel bij elkaar om te overleggen over het thema, de vormgeving en praktische zaken. Ook ben ik vaak aanwezig bij de repetities. Zo maak ik kennis met de acteurs en zie ik Stephen in zijn element. Erg leuk en afwisselend!’

Wat vind je het leukste?
‘Dat ik niet alleen productioneel, maar ook artistiek bij het project betrokken ben.’

Fuckboy: Je maintiendrai

Regie: Stephen Liebman
23 t/m 26 mei,
21 juni (ITS Festival),
Frascati, Amsterdam
 

Delen