Lobke van Kommer

Vier jaar lang heb ik theaterdocent gestudeerd aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Een opleiding waarin ze pleiten voor een samenkomst van makerschap en docentschap. De eerste paar jaren op de opleiding heb ik dit niet gevoeld, het voelde als twee verschillende werelden die geen eens dichtbij elkaar lagen. Maar afgelopen jaar is het gebeurd. Ik merkte dat ik mijn docentschap nodig heb voor mijn makerschap. Dit komt, omdat het werken met ongetrainde spelers een andere manier van werken met zich mee brengt. Maar het docentschap inspireert ook voor het makerschap en andersom. Het is soms zelfs tegelijkertijd bezig.

Verder ben ik altijd al geïnteresseerd geweest in de absurditeit van het leven; we doen zo ons best om er wat van te maken maar waarom? Waarom blijven we alles uit het leven halen, terwijl het misschien wel helemaal geen zin heeft? Wat maakt het dat wij constant weer uit bed komen en ervoor gaan? Deze absurditeit van het leven onderzoek ik graag vanuit humor en verwarring. Humor en verwarring zijn een start voor verbinding en het draagbaar maken van het leven. Door samen te lachen of het niet te begrijpen, zijn we samen. Hierdoor is verwarring en humor altijd het uitgangspunt van lessen, projecten en voorstellingen.

Het vak 'theatercollectieven' aan de Universiteit van Amsterdam: in dit vak werd de relatie tussen collectieve werkvormen, theatrale middelen en maatschappelijke doelstellingen onderzocht. Dit is een onderdeel geworden van mijn afstudeeressay die ging over collectief werken in het theater en de community/omgeving.

Ik wil een werkpraktijk voor mijzelf creëren, waarin ik vrije ruimte heb om subsidies aan te vragen en op makerscalls te reageren. Tegelijkertijd wil ik educatieplannen maken en lesgeven. Ik heb gemerkt dat dit elkaar namelijk kan versterken en voeden. Het liefst maak en werk ik met een mix van getrainde en ongetrainde spelers, omdat ik ervan overtuigt ben dat dit een verrijking is voor elke soort speler.

EINDSPEL, een begin van een afstudeerbewerking

Een afstudeerder studeert af met een bewerking van het toneelstuk Eindspel van Samuel Beckett.

Vanaf het begin van het stuk kondigt zich het einde aan.

Vijf spelers gaan samen opzoek naar dit einde tussen de bomen van het Amsterdamse Bos.

“Einde, het is ten einde, het loopt ten einde, het loopt misschien ten einde. Het ene graantje voegt zich bij het andere, een voor een, en op een dag, plotseling, is het een hoop, een klein hoopje, de onmogelijke hoop.”

Overige projecten

AFSTUDEERESSAY:

Een individueel essay over collectief werken (tegenstrijdig, he?)

In dit essay onderzoek ik in drie delen wat collectief werken voor mij betekent. Eerst duik ik in de geschiedenis van collectief werken in Nederland. Daarna doe ik aan de hand van een dagboek dat ik bijhield tijdens mijn stage bij Sjoerd Wagenaar een onderzoek naar wat collectief werken in het ‘nu’ voor mij betekent. Als laatste stap formuleer ik voor mijzelf een aantal toetsstenen rondom collectief werken die ik in de toekomst mee kan nemen.

Stage

Educatiestage bij Theater Artemis: hoe kan je verwarring en chaos regisseren en onderdeel maken van het leren?

Onderzoeksstage in Noord-Oost Friesland bij Sjoerd Wagenaar voor de Landschapstriënnale in 2023: hoe ga ik een collectieve samenwerking aan met de inwoners van Noord-Oost Friesland? Hoe kan ik het onderzoek zo open mogelijk houden en echt reageren op wat de inwoners mij geven?

Een kunstenaarsresidentie bij 2turvenhoog (theater voor de allerkleinste en volwassenen) op de peuterspeelzaal: hoe komen maken, doceren en onderzoeken bij elkaar?

Buitenlandstage in IJsland vanuit Young IDEA: hoe laat ik andere perspectieven op samenwerken, theatermaken en communiceren toe in mijn eigen maker en docentschap?