You can not lockdown my fantasies

Het afstudeerproject YOU CAN NOT LOCKDOWN MY FANTASIES is gemaakt door COLLECTIET, bestaande uit Pip Lucas, Shelley Bos en Damaris de Jong. Productie: Sam Kosterman (opleiding Productie Podiumkunsten).

Bezoek hun ‘theatrale feministische pornosite’:
https://www.facebook.com/COLLECTIET/

Ze stonden op het punt een broeierige feministische afstudeervoorstelling te maken over seksfantasieën, in “intiem” contact met hun publiek. Onmogelijk uitvoerbaar in tijden van quarantaine. Dus verzon het collectief COLLECTIET bestaande uit Pip Lucas (22), Shelley Bos (25) en Damaris de Jong (22) een creatieve coronalist …
 

INTERVIEW PRE-CORONA, begin maart 2020

Hoe zijn jullie met zijn drieën connected?
Pip: ‘Wij hebben samen COLLECTIET opgericht, een feministisch muziektheatercollectief. We houden van met elkaar spelen, theatermaken en in spannende feministische thema’s duiken.’
Damaris: ‘We dagen elkaar uit op de vloer en spreken dezelfde taal in het maken van theater. En, ook heel belangrijk: we kunnen goed met elkaar lachen én serieus praten.’
Shelley: ‘Pip en Damaris zijn in de afgelopen vier jaar heel bijzonder voor mij geworden. Zij halen de beste maker in mij naar boven. Onze eerste voorstelling samen, Get set riot!, was een groot succes – we speelden verschillende keren op locatie en op De Parade.’
Pip: ‘COLLECTIET is onze toekomst en daar gaan we helemaal voor!’
Shelley: ‘Dit eindigt niet na school, we beginnen pas. Tijd voor schijt!’

Jullie afstudeervoorstelling gaat over seksfantasieën. Is dat nog nodig in een wereld waarin je met één muisklik toegang hebt tot de weirdste fantasieën?
Pip: ‘Online is seks inderdaad overal beschikbaar. Maar echt seks hebben met iemand is al intiem, laat staan delen waar je naar verlangt of waar je over fantaseert. Dat vraagt om kwetsbaarheid – iets wat we tegenwoordig best moeilijk lijken te vinden. Dat maakt erotiek ingewikkeld. Seks kun je doen zonder een woord te zeggen; erotiek bestaat uit enkel vragen. Dus dat doen wij: elkaar bevragen, het publiek bevragen.’
Shelley: ‘Ja, ergens zijn we tegenwoordig heel erg open over seks, maar ergens ook helemaal niet. Waar komt dat door? Waar zit de schaamte? Ik wil graag een bepaalde openheid creëren bij de toeschouwer.’
Damaris: ‘Onze voorstelling gaat niet primair over seksfantasieën zelf, maar over kwetsbaarheid, verlangen en schaamte.’

Wat maakt jullie voorstelling ‘feministisch’?
Damaris: ‘Alleen al het feit dat wij drie feministische vrouwen zijn en kwesties aansnijden die ons bezighouden. Bijvoorbeeld dat we eigenlijk heel weinig weten over het vrouwelijk lichaam – dat ons daar verschillende dingen over zijn geleerd.’
Pip: ‘Of de misverstanden en ingeprente ideeën die we hebben over seks. Hoe kunnen we seks en alles wat erbij hoort voor onszelf en elkaar verbeteren? Hoe zorg je dat we allemaal onze verlangens kunnen uiten?’
Shelley: ‘Ik ben bijvoorbeeld opgegroeid met het idee dat seks iets is waar je je voor moet schamen. Zo van: je geeft iets heel belangrijks van jezelf weg als je seks hebt, dus bewaar het voor die ene persoon. Als een man veel sekst is hij een casanova of womanizer, maar als een vrouw veel seks heeft, is het een slet. Dat is nog altijd zo – ondanks jarenlange emancipatie. Ik word daar boos van en wil dat gesprek aangaan.’

Oké, we gaan het gesprek aan! Hoe raakt dit thema jullie persoonlijk?
Shelley: ‘Iedereen heeft seksfantasieën. Ik ook. Ik vraag me af: wat wil en kan je wel of niet delen? Zijn fantasieën stiekeme verlangens of kunnen ze compleet losstaan van wat je in het echt zou willen?’
Pip: ‘Als ik schaamte voel bij het idee dat ik over een thema iets ga zeggen op een podium, denk ik: ja! Dat is doodeng! Ga dat maar doen! Zo daag ik mezelf uit om grenzen op te zoeken en taboes te doorbreken – voor mezelf en hopelijk ook voor de toeschouwer.’
Damaris: ‘Ik ben een erg strijdlustig mens en maak liefst theater over thema’s waar ik me woedend, verdrietig of gepassioneerd over voel. Ik wil de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen aankaarten en daar theater over maken, met humor en lef!’

Klinkt goed, maar wordt het ook nog een beetje een geile boel?
Damaris: ‘Hahaha, we willen zeker ook rode oortjes en diepe verlangens bij ons publiek oproepen!’
Pip: ‘En taboes doorbreken!’
Shelley: ‘Maar vooral: openheid en verbinding aangaan met ons publiek.’
 

INTERVIEW POST-CORONA, half april 2020

Lastig, verbinding met publiek in tijden van quarantaine. Is jullie plan inmiddels veranderd?
Pip: ‘Absoluut. Wij wilden het thema intimiteit doorzetten in de hele setting van de voorstelling. Decor dat je kunt aanraken. De tribune de zaal uit. Binnenkomen in een totaal andere ruimte dan een doorsnee-theaterzaal. Dat gaat nu helaas niet door.’

En nu gaan jullie online?
Shelley: ‘Klopt, we hebben een heel nieuw concept voor ons afstuderen, waar we alle drie erg enthousiast van worden: een theatrale, feministische pornosite. Dit is het eerste deel van een drieluik rond het thema seksfantasieën. Onze leidraad: You can not lock down my fantasies.’
Damaris: ‘Je verwacht porno op die site, maar je ziet iets anders. Het is een list. We noemen het “intimiteitsporno”. We gaan de grenzen opzoeken van onze fantasieën. Zo willen we ons publiek kennis laten maken met ons – juist ook mensen die in eerste instantie misschien niet op zoek waren naar ons.’
Pip: ‘Want, wees eerlijk, waar verlangen we naar in tijden van quarantaine? De pornosites staan op ontploffen, terwijl we misschien wel meer dan ooit verlangen naar intimiteit.’

Is zo’n website niet de ultieme oplossing?
Damaris: ‘Nou, niet helemaal. Ooit gaat onze voorstelling er zeker ook live komen. Want hij moet gemaakt worden!’

uit: CONNECT 2020, tekst: Petra Boers

Jaar

2020