Jurriaan de Vos
- Contact
- Facebook
Deel alles, vraag veel en maak fouten. Er is veel ruimte voor je eigen ontwikkeling en je eigen passie en fascinatie, dus deel dat, heb het er over. Het enige wat je fout kunt doen is jezelf terughouden door bang te zijn om de fout in te gaan met wat je doet of zegt.
Ik ben de mime opleiding gaan doen omdat ik na mijn deeltijd kleinkunst opleiding veel had geleerd als schrijver en zanger, maar me als fysiek speler en maker graag nog verder wilde ontwikkelen. Ik wilde “het ambacht van fysiek theater” leren. Dat maakte dat de mimedocent op die opleiding mij aanraadde om naar de mime opleiding te gaan. Het is een van de weinige, zo niet de enige opleiding waar die fysikaliteit en het makende spelerschap gecombineerd worden.
Mijn eigen (performance) installaties maken, waarin ik mijn bouwdrift, speeldrang en muzikaliteit kan gebruiken om verwonderende schoonheidservaringen te maken.
Weer gaan spelen als steltloper en percussionist bij Close-Act Theatre. Hier heb ik vóór mijn opleiding veel gespeeld, en dat is simpelweg heel erg leuk.
Veel essay’s en/of opiniestukken schrijven over mijn visie op kunst(beleid), omdat ik denk dat (de betekenis van) kunst een eindeloze dialoog is die we moeten blijven voeren om onszelf te blijven vernieuwen. Ook hierop ga ik uitgebreid in in mijn essay Homo Ludens.
En uiteraard spelen. Ik ben op zoek naar producties en makers die op locatie, en/of muzikaal en fysiek werken, omdat daar zowel mijn kracht als plezier ligt.
Horizon
Mijn installatie Horizon op de Winterkaravaan was officieel geen onderdeel van mijn afstudeertraject, maar is door zijn grootsheid en compplexiteit wel het werk dat het meest vóélt als afstudeerwerk.
Horizon is een ode aan de verte, een blijk van mijn liefde voor het Nederlandse landschap, in de vorm van een (wan)orde van 5000 meter touw, 700 katrollen en 120 stukken plexiglas, in beweging gezet door één groot stalen wiel. Mijn doel was om in de 20 minuten die we hadden, de toeschouwer mee te nemen op een reis door een heel nieuw landschap, door middel van licht, geluid, en uiteraard de beweging van de installatie zelf.
In deze installatie wilde ik onderzoeken hoe ik middels een dialoog van muziek en techniek een bestaande ruimte kan transformeren in een níéuwe ruimte, zodat de toeschouwer een andere wereld binnenstapt, waar verwondering en schoonheid het overnemen van gekaderde verwachting. Kijk hier voor beeldmateriaal.
Hoewel ik bij een volgende uitvoering zeker een aantal verbeteringen zou willen doorvoeren, is dit wel de koers die ik met mijn eigen werk wil gaan. Zoals ik in mijn essay Homo Ludens uitvoerig beschrijf, is het van groot belang om binnen de kunsten te blijven ‘spelen’. Te blijven (onder)zoeken hoe we anders kunnen kijken naar onze omgeving en onze verbinding daarmee. Lees hier het volledige essay.
Andere projecten waar ik aan heb deelgenomen die onderdeel van mijn afstuderen waren, zijn Weg en Antigone in Molenbeek. Weg is een solo performance installatie op het dakterras van de ATD. Antigone in Molenbeek is een stuk waarin zes mannelijke mimers, onder begeleiding van Marlies Heuer, in Stefan Hertmans’ bewerking van de Antigone haar verhaal vertellen. Een tijdloze strijd tussen mensen en wetten.
En last but not least, de vooralsnog ongetitelde klassikale afstudeervoorstelling onder begeleiding van Ko van den Bosch. Hierin gaan we als collectief te werk, op zoek naar een manier om onze gedeelde fascinatie met het thema ‘verrotting’ beeldend en fysiek te vertalen.
Overige projecten
Het spelen in de voorstelling Our House, van Boogaerdt/vanderSchoot, heeft mij geprikkeld om mijn technisch inzicht en drang om dingen te bouwen te koppelen aan mijn theatrale ambities. De voorstelling Our House was een cross-over tussen theater en beeldende kunst, en precies dát was wat ik nodig om in te zien dat ik mijn bouw-drift niet los hoefde te koppelen van mijn theater. Daarna ben ik me meer gaan toespitsen op het maken van theatrale installaties.
Na Our House ben ik een kinetische installatie gaan maken getiteld Project Horizon, wat mijn eerste ambitieuze kennismaking was met het bouwen van een installatie. Het was een ode aan het landschap, in de vorm van een ruimte waarin 240 landschapsfoto’s in een golf bewogen werden door een groot stalen wiel. Ik kreeg de kans om deze installatie verder te ontwikkelen in een fabriekshal op de Winterkaravaan, waar de titel versimpelde tot Horizon, en het geheel conceptueel versimpelde, maar in de uitvoering des te complexer werd.
Daarna heb ik in de performance installatie Weg een onderzoek gedaan naar hoe ik als performer in een (eigen) installatie kan en wil staan. Dit was een erg leerzaam proces over de synthese van en de wisselwerking tussen ‘de ontwerper’ en ‘de speler’. Hoe ze elkaar kunnen inspireren en belemmeren.
Stage
Mijn stage bij Schweigman&, in de voorstelling For the Time Being, heeft mij als performer veel geleerd. Doordat de voorstelling volledig in contact met het publiek ‘ontstond’, was het heel belangrijk dat alle spelers volkomen oprecht en open in contact met het publiek waren. Hierdoor merkte ik keer op keer hoe groot mijn neiging is om houvast te zoeken. Tijdens het maakproces en de daarop volgende tour heb ik mijzelf kunnen trainen in een open en ontspannen aanwezigheid op het podium.
In de periode dat veel van mijn klasgenoten andere stages deden, ben ik op de Winterkaravaan een installatie gaan bouwen. Hoewel dit technisch gezien geen stage was, was het wel een project buiten het schoolrooster om, waar ik als maker ontzettend veel van heb geleerd.