Kevin Pieterse

Ik wens mijn leven, de dood en de wereld te zien als kunstwerk. Als een artistieke herinnering. Kneedbaar, Kritisch en liefdevol. In een maatschappij die draait om het individualisme zoek ik naar gemeenschap, die “alleen” gevoeld kan worden. Ik wil via een hand uitsteken een verhaal vertellen

Via een poëtisch protest vormen uitvinden in; taal, beeld en lichaam. Zoek ik naar nieuwe vormen van verhalen vertellen. Het is belangrijk om de huidige stand van zaken in de wereld te blijven bevragen. Het blijven reiken en pogen, het proberen. Voor mij is het potentieel van de poging een van de belangrijkste dingen. Het potentieel van de mens, lichaam, onze talen. Onze verschillende verschijningsvormen. Dat is het mooiste van de mens. Onze transformative aard. Het vermogen te veranderen.

Mijn interessegebied is het potentieel van de mensheid, om de verbanden te ontdekken die mensen verenigen; de intieme contactmomenten. dat karakteriseert mijn universum. Het veranderlijke zichtbaar maken. de verlaten materiële resten van de mensheid

In mijn werk ben ik op zoek naar het autonome karakter van scenografie, ik zoek via mijn gevoelswereld & mijn denken naar een manier van handelen in de ruimte. Zoekend waar materiaal, het lichaam en video elkaar kruisen en nieuwe werelden kunnen oproepen. Daar heb ik van kunnen proeven en al kunnen onderzoeken binnen mijn studie scenografie aan de AHK. Ik zoek naar het vormgeven van een totaal beeld in samenwerking met performers, kunstenaars en andere ontwerpers. In dit principe wil ik me verder verdiepen, via het beeld een verhaal vertellen.