Mimestudente Fleur van den Berg en George Tobal, derdejaarsstudent aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie, hebben op het ITs Festival de Best of ITs on Tour Prijs gewonnen. Hun voorstellingen, Gaan respectievelijk Vertreksvergunning, mogen nu op tournee langs ten minste twintig theaters in Nederland.

De Best of ITs on Tour Prijs werd dit jaar voor het eerst uitgereikt op het internationale festival. Het impresariaat Via Rudolphi (o.a. Carver en Boukje Schweigman) was zeer aangenaam verrast over de voorstellingen die er dit jaar tijdens het ITs festivalte zien waren, en biedt de beste twee voorstellingen een tournee langs minimaal twintig speelplekken - een uitgelezen mogelijkheid voor de makers om hun werk aan een breed publiek te laten zien.

Vertreksvergunning
George Tobal won met Vertreksvergunning ook de ITs Parade Parel. De jury over die voorstelling:
'Het is knap dat George Tobal in zijn Vertreksvergunning nergens directe verwijten maakt en niemand expliciet als schuldige aanwijst. Toch lijkt zijn voorstelling de ultieme wraak op de docent die hem ooit het ROC als studieadvies gaf met de woorden: "jij bent niet van het hoofd."

Tobal weet persoonlijk en maatschappelijk engagement tot een confronterende theatervertelling te maken. Zijn voorstelling is een weefwerk van verhalen rond onderwerpen waarvan je denkt ze te kennen uit de krant. Grillig als een dobbelsteen waarvan je niet weet welke kant hij op rolt, ontvouwt hij zijn vertelling. Hij beheerst de techniek om binnen een authentieke speelstijl met kleine transformaties de personages uit zijn verhaal tot in de kern vorm te geven. Tobalts charme en acteerkwaliteit tillen het geheel op en hij koppelt dat aan vorm en inhoud. Nergens koketteert hij met zijn privégeschiedenis. Het mantra uit de voorstelling Ik ben er niet wordt met Vertreksvergunning op alle fronten gelogenstraft.'

Gaan
Over Gaan zegt de jury:
'Fleur van den Berg en Erika Cederqvist scheppen een theatrale wereld rond het zijn en er niet zijn. In hun zoektocht naar een uitweg lijken de twee vrouwen in elkaar te willen verdwijnen. In een weldoordachte voorstelling stapelen ze beeld, taal en fysieke interactie tot een geheel dat de toeschouwer inpakt, verrast en meesleept.

Hoewel het thema zijn sombere en zwarte kanten heeft, weten de makers het geheel steeds een lichte toets te geven waardoor het blijft communiceren. Sprekende voorbeelden hiervan zijn de tros kleurrijke ballonen in een overwegend zwarte vormgeving, de scène die van slaapstand via een oerschreeuw uitmondt in twee monden die elkaar vacuüm zuigen en het moment waarin de één bij de ander letterlijk alle mogelijkheid tot een uitweg onderzoekt. Het spel met tekstprojecties die transformeren van ondertitels tot een dialoog van gedachten zorgt zowel voor verdieping als een prettige vervreemding.'

zie ook
Lichting 2011 de Theaterschool